|
Η διάσωση της 12χρονης Αμσαλέχ από τρία λιοντάρια φαίνεται σαν παράδοξο. Η ίδια πιστεύει πως θα συνεχίσουν να την προστατεύουν, αν ξανάρθουν οι απαγωγείς της |
«Αν καταφέρω να ζήσω και σήμερα....» -σκεφτόταν η Αμσαλέχ
Ατό κατά τη διάρκεια της απαγωγής της από συμμορία ανδρών, πράγμα που σήμαινε,
εάν άντεχε τα χτυπήματα και τα τραύματα στα πόδια και τη δίψα- «τότε υπάρχουν
δύο πιθανότητες: όταν φτάσουμε στον προορισμό μας, ο επικεφαλής θα με
παντρευτεί, δηλαδή θα με βιάσει. Αυτό θα γίνει ξανά και ξανά κι αν κάνω πως
αντιστέκομαι θα μου σπάσει το χέρι και τη μύτη και τελικά θα πρέπει να τον
φροντίζω, να φέρνω νερό στο σπίτι του από το πηγάδι και να του μαγειρεύω και
μετά, ξέρω, θα μείνω έγκυος, έγκυος από έναν άνδρα που μισώ».
«Αυτή θα είναι η μία πιθανότητα, αν σταθώ τυχερή». Η άλλη θα ήταν να
λιποθυμήσει από εξάντληση την επόμενη στιγμή ή να στραμπουλήξει τον αστράγαλό
της, τότε οι απαγωγείς της θα την εγκατέλειπαν και θα 'πρεπε να συρθεί μέσα
στους θάμνους για να πεθάνει εκεί, όσο το δυνατόν γρηγορότερα πριν την
ανακαλύψουν οι ύαινες.
Ετσι διαγραφόταν, όσο διέτρεχε τη σαβάνα με τους απαγωγείς της, η μοίρα της
Αμσαλέχ, 12 ετών από την Αιθιοπία, που δεν είναι παρά ένα παιδί με
κοκαλιάρικους ώμους κι αδύνατα πόδια. Οταν τα σκεφτόταν όλα αυτά, βρισκόταν
ήδη επτά μέρες καθ' οδόν με τους ενήλικους δράστες που την απήγαγαν καθώς
γύριζε με μια φίλη της από το σχολειό -τους επιτέθηκαν έξι άνδρες, τις
έδειραν, την άλλη μικρή την άφησαν, αλλά η Αμσαλέχ επιλέχθηκε για νύφη του
αρχηγού. Αυτά συνέβησαν στο Σάβα, κοντά στην πόλη Μπίτια Τζένετ, περίπου 450
χλμ. ΝΔ της Αντίς Αμπέμπα, ένα χωριουδάκι χωρίς δρόμους κι ηλεκτρικό ρεύμα,
μόνον μ' ένα πηγάδι. Η μικρή είναι σε «ηλικία γάμου», εφόσον μπορεί ν'
αποκτήσει παιδιά, αν τελικώς επιζήσει στον τοκετό -τα ποσοστά μητρικής
θνησιμότητας στην Αιθιοπία είναι πολύ υψηλά κι όσο νεαρότερη η μητέρα τόσο
μεγαλύτερος ο κίνδυνος.
Οι απαγωγείς και το κορίτσι έχουν καλύψει σε μια βδομάδα 190 χλμ. Αλλάζουν
συνεχώς κατεύθυνση, στην αρχή διανυκτέρευαν σε χωριά όπου έβρισκαν καλαμπόκι
και νερό, αλλά τις τελευταίες νύχτες έμειναν στο ύπαιθρο εκτεθειμένοι στους
κινδύνους της σαβάνας. Η Αμσαλέχ δεν έχει ιδέα πού βρίσκεται, οι άνδρες συχνά
τσακώνονται για το δρόμο και όσες φορές ικέτευσε τους χωριανούς να τη
βοηθήσουν δεν βρήκε καμία ανταπόκριση -ποιος θα τα έβαζε με μια συμμορία
γεροδεμένων; Να το σκάσει δεν τολμά, οι απαγωγείς της είναι δυνατότεροι και
γρηγορότεροι κι έχουν ακόμη αποθέματα δυνάμεων, αυτή την τρομερή έβδομη μέρα.
Οταν χώθηκαν στους πυκνούς θάμνους, κοντοστάθηκαν, άρχισαν να μιλούν ψιθυριστά
και μετά να οπισθοχωρούν και να τρέχουν, η Αμσαλέχ δεν κατάλαβε αμέσως τι είχε
γίνει. Μένει μόνη, κανείς δεν τη χτυπά και δεν τη σέρνει πια, και μετά βλέπει
τα λιοντάρια, τρία αρσενικά, λίγα μέτρα μόνον απ' αυτήν. Κοιτάζει απελπισμένη
τριγύρω, ψυχή, τους απαγωγείς της τούς έχει καταπιεί το δασάκι. Ισως θα 'πρεπε
να τους ακολουθήσει, αλλά η Αμσαλέχ ξέρει καλά πόσο γρήγορα μπορούν να
κινηθούν τα λιοντάρια και με πόση ταχύτητα σκοτώνουν. Ποτέ δεν βρέθηκε τόσο
κοντά τους, αντιλαμβάνεται τη μυρωδιά τους, διακρίνει ακόμη και τα κίτρινα
μάτια τους κι έχει την εντύπωση πως ένα απ' αυτά την παρατηρεί προσεκτικά. Η
μικρή Αιθιοπίδα τα πλησιάζει μερικά βήματα, διστακτικά, κουτσαίνοντας, μετά
πέφτει στα γόνατα, κρύβει το πρόσωπο στο χώμα και προσεύχεται να τη λυπηθούν
τα λιοντάρια. Μπορεί τα άγρια αυτά ζώα να αισθάνονται συμπόνια;
Οι άνδρες του χωριού της έχουν ήδη σχηματίσει μια ομάδα αναζήτησης με
επικεφαλής τον πατέρα της και δεν είναι πια μακριά, αλλά εκείνη δεν το ξέρει.
Το βράδυ τη βρίσκουν και τα λιοντάρια υποχωρούν, όταν αντιλαμβάνονται τους 20
άνδρες να πλησιάζουν. Τα λιοντάρια δεν της επιτέθηκαν.
Η περίπτωση ακούγεται σαν ένα παράδοξο, οι εφημερίδες της Αιθιοπίας την
αναλύουν, αργότερα και τα διεθνή ΜΜΕ. Η ανάμιξη της αστυνομίας οδηγεί στη
σύλληψη των δύο από τους έξι δράστες, ο πατέρας της τώρα φοβάται την εκδίκηση
των υπολοίπων. Η Αμσαλέχ πιστεύει στη συμπόνια των λιονταριών κι ότι εκείνα θα
συνεχίσουν να την προστατεύουν αν οι απαγωγείς της ξανάρθουν, αφού οι άνθρωποι
δεν μπορούν.....