ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε ένα τρόπο, για να κλείσουμε την αποψινή βραδιά. Μια βραδιά, που είναι αφιερωμένη, σε κάποιον που δεν είναι πια ανάμεσά μας. Συνήθως, σε τέτοιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι κάνουν μνημόσυνα. Εμείς, κλείνοντας, θα επαναλάβουμε την προσευχή, που είπαν οι μαθητές ενός λυκείου, το ανοιξιάτικο πρωί εκείνης της μέρας, στην πρωινή τους προσευχή, λίγο πριν η ελληνική γη ανοίξει, για να δεχτεί στην αγκαλιά της, τον κυρ Οδυσσέα.
"Δώσε λοιπόν Κύριε στον Οδυσσέα σου,
στον πολυμήχανο της γλώσσας μας,
τον δικό του Παράδεισο με λέξεις,
να χιμαροκυνηγά στ' απέραντο γαλάζιο.
Φτιάξ' του έναν κήπο στα σύννεφα.
Αν είν' αλήθεια, ότι οι Άγγελοι, το δίχως άλλο
στον Παράδεισο, μιλάνε ελληνικά,
ορίστε τον, Μέγα Διερμηνέα των Ουρανών του Ανεξήγητου.
Αυτός μετάλλευσε τις λέξεις Ελευθερία, Ελλάδα,Ήλιος
για να συνθέσει, από το χρυσάφι τους, τ' όνομά του (Ελύτης).
Δεν πήγαμε Κύριε στην κηδεία του.
Δεν πιστέψαμε ότι πέθανε.
Άδειο θα 'ταν το φέρετρό του - καμπίνα του τρελοβάπορου.
Σαν καπετάνιο τον βλέπαμε στην τηλεόραση,
με το καπέλο του να κυβερνάει όνειρα,
γιατί αυτός μας αρραβώνιασε με την ποίηση.
Ήταν ένας από μας Κύριε, τόσο νέος,
"Ω νεότης, τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου".
Σήμερα δεν κάναμε πρωινή προσευχή.
Συνεχίσαμε με μια άλλη Κυριακή προσευχή,
που βάσταξε μέχρι το μεσημέρι.
Ας μείνει, μια μέρα, πίσω η διδακτέα ύλη.
Ας δοθεί στο πνεύμα Σου.
Είχαμε την εικόνα Σου στην τάξη μας,
δεν ήμασταν άσκεποι.
Όπου κι αν μας βρίσκει το κακό,
όπου κι αν γρατσουνίσουμε τα γόνατά μας,
θα μνημονεύουμε Ελύτη, για πάντα.
Χωρικοί του απέραντου γαλάζιου,
θα κλαδεύουμε, θα ποτίζουμε την Τρελή του Ροδιά,
να σπάμε ρόδια, γεμάτα αστέρια,
να μας πορφυρώνουν της ανείπωτης αγάπης τους οι χυμοί.
Έτσι, συχνά όταν μιλάμε για τον Ήλιο Σου,
μπερδεύεται στη γλώσσα μας, ένα μεγάλο
τριαντάφυλλο κατακόκκινο. Αλλά δεν μας
είναι βολετό να σωπάσουμε ποτέ.
Καληνύχτα, κυρ Οδυσσέα
