ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Τα παλιά χρόνια οι σχέσεις των δύο φύλων δεν ήταν όπως οι σημερινές. Την
προϊστορική εποχή η γυναίκα ήταν σε πρώτη θέση. Αυτό συνεχίστηκε και στα μινωικά
χρόνια αλλά ύστερα η θέση της γυναίκας έπεσε πάρα πολύ χαμηλά με αποτέλεσμα από
την αρ-χαιότητα μέχρι και πριν από λίγες δεκαετίες οι άνδρες να θεωρούν τις
γυναίκες πολύ κατώτερές τους, να τις καταπιέζουν και να τις εκμεταλλεύονται.
Ξεφυλλίσαμε τα βιβλία της ιστορίας της τρίτης, τέταρτης και πέμπτης τάξης και
αντιγράφουμε από αυτά:
Η φύση δεν ήταν πάντα ειρηνική και φιλική στους ανθρώπους. Πότε έδειχνε την οργή
της με συννεφιές, βροντές και κεραυνούς, με βροχή και δυνατούς ανέμους, πότε με
ανυπόφορο κρύο και χιόνια. Κάποτε κάποτε σεισμοί συγκλόνιζαν τη γη.
Ακόμη, για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης η γέννηση ενός ανθρώπου, ενός ζώου,
ενός φυτού ήταν μυστήριο. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τα εξηγήσουν, νόμιζαν πως
όλα αυτά προέρχονταν από ανώτερες δυνάμεις. Φαντάστηκαν τη Γη μητέρα όλων των
πλασμάτων, την είπαν Μεγάλη Μητέρα και τη λάτρευαν σαν θεά. Πλάι σ' αυτήν
φαντάστηκαν κι έναν άλλο θεό, τον Ουρανό, που, με τη βροχή που στέλνει στη Γη,
την κάνει να γεννά όλα τα πλάσματα.
Ένα αρχαίο ποίημα για τη Μεγάλη Μητέρα:
Θεές, ελάτε από τον ουρανό
και τραγουδήστε μαζί μου
τη Μητέρα των θεών.
Χαίρε, βασίλισσα Μεγάλη του Ολύμπου Μητέρα.
Μπρος, Μεγάλη Μητέρα.
Ο Τρωικός πόλεμος και η ιστορία
Ο Όμηρος λέει πως αφορμή του Τρωικού πολέμου ήταν η απαγωγή της ωραίας Ελένης. Ο
Όμηρος όμως δεν ήταν ιστορικός να νοιάζεται τόσο πολύ για την ιστορική αλήθεια,
ήταν ποιητής.
Σήμερα οι περισσότεροι πιστεύουν πως οι Αχαιοί έκαναν αυτή την εκστρατεία, για
να μεγαλώσουν τη θαλασσοκρατία τους. Προσπάθησαν λοιπόν να εγκατασταθούν σε μια
εύφορη πεδιάδα της Μ. Ασίας και γι' αυτό ήρθαν σε σύγκρουση με την Τροία, μια
μεγάλη πόλη. Η Τροία ήταν χτισμένη κοντά στα στενά του Ελλησπόντου, απ' όπου
γινόταν το εμπόριο των μετάλλων. Φαίνεται πως ο αγώνας ήταν δύσκολος και
χρειάστηκε οι Αχαιοί να πολεμήσουν πολλά χρόνια. Τα κατορθώματα τους έγιναν
γνωστά και τραγουδήθηκαν από πολλούς.
Η θεά με τα φίδια
Έχουν και μια παράξενη συνήθεια στην Κρήτη που δεν την βρίσκουμε πουθενά
αλλού. Το όνομά τους το παίρνουν από τη μητέρα τους και όχι από τον πατέρα. Κι
όταν ρωτήσετε κάποιον ποιος είναι, εκείνος θα αραδιάσει τη γενιά του
ανεβαίνοντας από μητέρα σε γιαγιά. Και αν μια γυναίκα από ελεύθερη γενιά κάμει
νοικοκυριό με δούλο, τα παιδιά τους θεωρούνται ότι είναι από καλό σόι. Αν όμως
ένας πολίτης, έστω και αν είναι από τους πρώτους, έχει γυναίκα ξένη, τα παιδιά
τους δεν τα λογαριάζουν καθόλου.
Ηροδότου, Ιστορίαι
Οι γυναίκες στην κοινωνία της μινωικής Κρήτης είχαν τα ίδια περίπου
δικαιώματα και ελευθερίες με τους άντρες. Έπαιρναν μέρος σ' όλες τις εκδηλώσεις
της ζωής, στις γιορτές, τα αγωνίσματα, το κυνήγι. Όπως και οι σημερινές
γυναίκες, χτένιζαν με φροντίδα τα μαλλιά τους, βάφονταν, φορούσαν φανταχτερά
φορέματα και όμορφα στολίδια.
H κρητική μόδα όπως τη βλέπουμε στις τοιχογραφίες της
εποχής, φανερώνει τον πλούτο και την πολυτέλεια και δείχνει τη χαρά αυτής της
ζωής.
Στην αρχαία Κρήτη το ντύσιμο ήταν στην αρχή ίδιο για τον άντρα και τη γυναίκα.
Μια κοντή ποδιά. Ύστερα προστέθηκε μια ζώνη. Αργότερα το συνηθισμένο γυναικείο
ντύσιμο ήταν μια φούστα, ένα κοντό και στενό πουκάμισο κι ένα επανωφόρι μακρύ ή
μια εσάρπα... Το ντύσιμο αυτό θυμίζει το σημερινό. Βέβαια η σημερινή γυναίκα που
ντύνεται έτσι κομψά, είτε είναι Γαλλίδα, Ιταλίδα ή Ελληνίδα μπορεί να μην
υποψιάζεται ότι οι γυναίκες της Κρήτης, πριν χιλιάδες χρόνια, ήταν εξίσου
κομψές.
Ταυροκαθάψια
Ξαφνικά όλοι σωπαίνουν, καθώς σηκώνεται να μιλήσει η μεγάλη ιέρεια.
-Λαέ της Κρήτης, λέει μονότονα. Συγκεντρωθήκαμε εδώ σήμερα, για να δείξουμε την
ευγνωμοσύνη μας στη μητέρα θεά. Γιατί εκείνη στέλνει τη βροχή στα χωράφια μας,
εκείνη βρίσκεται παντού, στη γη και τη θάλασσα και δημιουργεί τα πάντα. Μερικές
φορές όμως θυμώνει και ξεσπάει επάνω μας σκορπώντας αρρώστια, πλημμύρες, κακή
σοδειά και θάνατο. Κι εμείς θα πρέπει να την κάνουμε πάλι να ευχαριστηθεί με
γενναίες πράξεις, θα αγωνιστούμε με τον ταύρο που είναι πολύ δυνατός.
Ο θυμός του Αχιλλέα
Πάνω στα δέκα χρόνια του πολέμου ο Αχιλλέας θύμωσε με τον Αγαμέμνονα. Και να
ποια ήταν η αιτία: Ο ιερέας του Aπόλλωνα, ο Χρύσης, ζήτησε από τον Αγαμέμνονα
την κόρη του Χρυσηίδα, που την είχε πάρει ως λάφυρο. Ο Αγαμέμνονας, όχι μόνο
αρνήθηκε να την επιστρέψει, αλλά και πρόσβαλε το Χρύση. Τότε ο ιερέας παρακάλεσε
τον Απόλλωνα να τιμωρήσει τους Αχαιούς. Ο θεός έστειλε αρρώστια στο στρατόπεδο
των Αχαιών από την οποία πέθαιναν άνθρωποι και ζώα.
Ο Αχιλλέας συγκάλεσε συνέλευση στην οποία ο μάντης Κάλχας είπε ότι, για να
σταματήσει το κακό, πρέπει να δώσουν πίσω στον ιερέα την κόρη του. Ο Αγαμέμνονας
δέχτηκε, αλλά ζήτησε το λάφυρο του Αχιλλέα, τη Βρισηίδα, για αντάλλαγμα.
Ο Αχιλλέας οργίστηκε και τράβηξε το σπαθί του να χτυπήσει τον Αγαμέμνονα, αλλά
τον συγκράτησε η θεά Αθηνά. Τότε θυμωμένος αποτραβήχτηκε στη σκηνή του και δεν
ήθελε πια να πολεμήσει.
Η θυσία της Ιφιγένειας στην Αυλίδα
Ο ελληνικός στόλος συγκεντρώθηκε στην Αυλίδα. Όμως, δε φυσούσε άνεμος για να
ξεκινήσουν τα καράβια, γιατί η θεά Άρτεμη είχε θυμώσει με τον Αγαμέμνονα. Τότε ο
μάντης Κάλχας είπε ότι πρέπει να θυσιαστεί η Ιφιγένεια, η κόρη του Αγαμέμνονα,
για να πάψει η οργή της θεάς. Ο Αγαμέμνονας, μ' όλο του τον πόνο, δέχτηκε να
γίνει η θυσία. Έτσι, έφερε την Ιφιγένεια στην Αυλίδα.
Η Ιφιγένεια προχώρησε όμορφη και περήφανη στο βωμό της θεάς Άρτεμης. Ο βασιλιάς
Αγαμέμνονας, βλέποντας την αγαπημένη του κόρη να βαδίζει στον τόπο της θυσίας,
δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του.
Ο κήρυκας Ταλθύβιος προστάζει να γίνει απόλυτη σιωπή. Κι ο μάντης Κάλχας βάζει
το ξίφος σε χρυσό πανέρι, ενώ στο κεφάλι της κόρης τοποθετεί χρυσό στεφάνι. Μέσα
απ' τους πολεμιστές προβάλλει ο Αχιλλέας. Ραντίζει την Ιφιγένεια και το χώρο της
θυσίας με αγιασμένο νερό, αλάτι και αλεύρι. Μετά προσεύχεται στη θεά του
κυνηγιού να βοηθήσει το ταξίδι των Αχαιών και η εκστρατεία τους στην Τροία να
'ναι νικηφόρα.
Ο Κάλχας παίρνει το ξίφος και πλησιάζει την Ιφιγένεια. Και τότε γίνεται μεγάλο
θαύμα: Πάνω στον αιματοβαμμένο βωμό σπαρταρά ένα ελαφάκι μαχαιρωμένο από τον
Κάλχα. Γιατί η θεά Άρτεμη άρπαξε την κόρη την τελευταία στιγμή και στη θέση της
θυσιάστηκε το ελάφι. Πρίμο αεράκι φύσηξε και οι Έλληνες άρχισαν να ετοιμάζονται
για το ξεκίνημα.
Ευριπίδη, Ιφιγένεια η εν Αυλίδι
Η θυσία της Ιφιγένειας σε αρχαιοελληνικό αγγείο
Στην Αθήνα οι άντρες συμμετείχαν στη διακυβέρνηση του κράτους ή σε άλλες
εκδηλώσεις της δημόσιας ζωής, ενώ οι γυναίκες έμεναν στο σπίτι. Σπάνια έβγαιναν
έξω, συνήθως για να παρακολουθήσουν ορισμένες θρησκευτικές γιορτές.
Τα αγόρια πήγαιναν σε σχολεία, όπου μάθαιναν ανάγνωση, γραφή, μαθηματικά και
μουσική. Πήγαιναν ακόμη στα γυμναστήρια, όπου γυμνάζονταν. Αλλά η εκπαίδευση,
για όποιον αγαπούσε τη μόρφωση, δε σταματούσε ποτέ. Πάντοτε γίνονταν στην αγορά
σοβαρές συζητήσεις, τις οποίες παρακολουθούσε όποιος ήθελε.
Οι Σπαρτιάτες συνέχιζαν τη στρατιωτική τους εκπαίδευση ως τα 30 χρόνια τους.
Μετά μπορούσαν να παντρευτούν και να αποκτήσουν οικογένεια, αλλά παρέμεναν
κανονικοί στρατιώτες ως τα 60 τους χρόνια.
Τα κορίτσια από μικρά και μέχρι να παντρευτούν γυμνάζονταν στα γυμναστήρια, για
να πλάσουν δυνατό σώμα και γενναία ψυχή. Οι Σπαρτιάτες έδειχναν μεγάλο σεβασμό
στις γυναίκες και ιδιαίτερα στις μητέρες. Για τις Σπαρτιάτισσες λένε πως, όταν
τα παιδιά τους ξεκινούσαν για τον πόλεμο, τους έδιναν την ασπίδα και τους
έλεγαν: «Ή τάν ή επί τάς», δηλ. ή να την φέρεις (ζωντανός) ή να σε φέρουν πάνω
σ' αυτή (σκοτωμένο). Το θεωρούσαν μεγάλη ντροπή να δειλιάσει κάποιος στη μάχη,
να ρίξει την ασπίδα του, και να τρέξει για να σωθεί. Γενικά, οι γυναίκες στη
Σπάρτη ήταν περισσότερο ελεύθερες, απ' όσο στα άλλα μέρη της Ελλάδας.
Τους Ολυμπιακούς αγώνες παρακολουθούσαν μόνο άντρες. Η παρουσία των γυναικών
απαγορευόταν αυστηρά. Σε κάποια Ολυμπιάδα όμως, μια γυναίκα από τη Ρόδο, η
Καλλιπάτειρα, παραβίασε αυτόν το νόμο.
"Αρχόντισσα Ροδίτισσα, πώς μπήκες; Γυναίκες διώχνει μια συνήθεια αρχαία
εδώθε". "Έχω ένα ανίψι, τον Ευκλέα, τρία αδέρφια, γιο, πατέρα Ολυμπιονίκες.
Να με αφήσετε πρέπει, Ελλανοδίκες, και εγώ να καμαρώσω μες στα ωραία κορμιά, που
για το αγρίλι του Ηρακλέα παλεύουν, θιαμαστές ψυχές αντρίκιες.
Με τες άλλες γυναίκες δεν είμαι όμοια στον αιώνα το σόι μου θα φαντάζει, με της
αντρείας τ' αμάραντα προνόμια.
Με μάλαμα γραμμένος το δοξάζει σε αστραφτερό κατεβατό μαρμάρου ύμνος χρυσός του
αθάνατου Πινδάρου."
Λορέντζος Μαβίλης
Ένας εργάτης, που δουλεύει στην Αλεξάνδρεια, στέλνει γράμμα στη γυναίκα
του:
Ο Ιλαρίωνας στην 'Αλιτη, την αδερφή του, και στη Βερόνη, την κυρά του και στο
Απολλωνάρι, πολλούς χαιρετισμούς. Μάθε πως ακόμα βρίσκομαι στην Αλεξάνδρεια· μην
έχεις αγωνία, αν οι άλλοι έρχονται στο χωριό· εγώ μένω στην Αλεξάνδρεια· σε
παρακα-λώ, φρόντιζε το αγόρι και, όταν πληρωθώ, θα σου στείλω χρήματα. Όταν με
το καλό γεννήσεις, αν είναι αγόρι, κράτησε το, αν είναι κορίτσι πέτα το (!).
Ρωτούσες την Αφροδισιάδα αν σ' έχω ξεχάσει· πώς να σε ξεχάσω; Γι'αυτό σε
παρακαλώ μην έχεις αγωνία.
Ιλαρίωνας, δώσ' το στην 'Αλιτη
Η Σειρηνίλλα μόνη στη μεγάλη πόλη (γράμμα από την Αλεξανδρινή εποχή):
Η Σειρηνίλλα στον πατέρα της, το Σωκράτη, στέλνει πολλά χαιρετίσματα. Πρώτα
πρώτα εύχομαι να έχεις υγεία και γι' αυτό παρακαλώ κάθε μέρα τον κύριο μας το
Σάραπη και τους άλλους θεούς. Θέλω να ξέρεις πως είμαι μόνη εδώ. Και να το έχεις
αυτό στο νου σου, ότι «η κόρη μου είναι στην Αλεξάνδρεια», έτσι που κι εγώ να
ξέρω πως έχω πατέρα, για να μη νομίζουν πως δεν έχω γονείς. Κι αυτός που θα σου
φέρει το γράμμα μου, θα σου πει για τη θυγατέρα σου. Και ασπάζομαι τη μητέρα και
τους αδερφούς μου και το Σεμπρώνη με τους δικούς του.
Η θέση της γυναίκας στο Βυζάντιο ήταν κατώτερη από τη θέση του
άνδρα, σύμφωνα με τη βυζαντινή νομοθεσία. Τα κορίτσια υποχρεώνονταν από πολύ
μικρά να παντρευτούν όποιον διάλεγε ο πατέρας τους ή να πάνε σε μοναστήρι. Η
ηλικία γάμου για τους Βυζαντινούς ήταν τα 15 με 25 περίπου χρόνια για τα αγόρια
και τα 13 έως 16 για τα κορίτσια. Οι γονείς είχαν υποχρέωση να δίνουν προίκα
στις κόρες τους κι αυτό ήταν ένας λόγος για τον οποίο οι φτωχοί εύχονταν να
γεννούν αγόρια.
Η κυριότερη απασχόληση των γυναικών ήταν η εργασία στο σπίτι. Ιδιαίτερα το
γνέσιμο και η ύφανση ήταν βασικές ασχολίες για όλες σχεδόν τις γυναίκες, από το
πιο φτωχό σπίτι ως τα πλούσια μοναστήρια και το ίδιο το παλάτι. Τα κορίτσια των
περισσότερων οικογενειών μάθαιναν συνήθως ανάγνωση, γραφή, αριθμητική, ιερή
ιστορία και ωδική. Μόνο οι κόρες αριστοκρατικών και πλούσιων οικογενειών
μπορούσαν να αποκτήσουν μεγαλύτερη μόρφωση, αν το ενέκριναν οι γονείς τους.
Οι γυναίκες στο Βυζάντιο έπρεπε να ντύνονται σεμνά, να μην κυκλοφορούν μόνες
στους δρόμους και να αποφεύγουν να συναναστρέφονται με άνδρες.
Παρ'όλους όμως αυτούς τους περιορισμούς, οι γυναίκες έπαιζαν ένα πολύ σημαντικό
ρόλο όχι μόνο στην οικογενειακή αλλά και στην κοινωνική και την οικονομική ζωή
του κράτους. Πολλές γυναίκες ασκούσαν διάφορα επαγγέλματα: γιατρίνες, μαμές,
καλλιγράφισσες, ιδιοκτήτριες πλοίων. Και βέβαια, πάρα πολλές βοηθούσαν
επαγγελματικά τους συζύγους τους στην ιατρική, στο καπηλειό, στο πανδοχείο ή
στις αγροτικές εργασίες. Μετά τον 11ο αιώνα οι γυναίκες ασχολήθηκαν και με το
εμπόριο τροφίμων. Είχαν αρτοποιεία ή πουλούσαν φρούτα και λαχανικά.
Σε ορισμένες περιπτώσεις εξαιρετικές γυναίκες αναδείχτηκαν ως ποιήτριες
(Κασσιανή), συγγραφείς (Άννα Κομνηνή) ή αυτοκράτειρες (Θεοδώρα του Ιουστινιανού)
και ξεπέρασαν τους άνδρες της εποχής τους. Αναφέρονται ακόμα και περιπτώσεις που
γυναίκες όλων των τάξεων συμμετείχαν σε κοινωνικά ή θρησκευτικά γεγονότα, όπως
π.χ. σε δημόσιες διαμαρτυρίες κατά των εικονομάχων αυτοκρατόρων.
Βυζαντινές
γυναίκες στον αργαλειό
Ο κανόνας λοιπόν σ'αυτές τις κοινωνίες ήταν ότι η γυναίκα είναι κατώτερη από τον
άνδρα και ανήκει στην εξουσία του. Η μεγάλη αλλαγή άρχισε τον 19ο αιώνα όταν η
γυναίκα άρχισε να εργάζεται έξω από το σπίτι. Παρά τις άθλιες συνθήκες δουλειάς,
το εξοντωτικό ωράριο και την απάνθρωπη μεταχείριση άρχισε να κατακτά τη θέση της
στην κοινωνία. Στην Ελλάδα, το 1868-1870 η Αιμιλία Κτενά και η Καλλιρρόη Κεχαγιά
ζήτησαν ίση αμοιβή για ίση εργασία.
Το 1930, μετά από σκληρούς αγώνες των γυναικών και ύστερα από πολλές συζητήσεις,
δίνεται στην Ελληνίδα το δικαίωμα ψήφου υπό όρους.
α) Μόνο για τις δημοτικές εκλογές.
β) Μόνο για να εκλέγει, όχι να εκλέγεται.
γ) Μόνο οι εγγράμματες είχαν δικαίωμα να ψηφίσουν.
δ) Μόνο όσες ήταν πάνω από 30 χρονών.
Αλλά το 1930 το 70% των γυναικών στην Ελλάδα, άνω των 30 χρονών, ήταν
αγράμματες. Επρόκειτο λοιπόν για καθαρή κοροϊδία.
Το 1934 οι γυναίκες καλούνται να ψηφίσουν, για πρώτη φορά, στις δημοτικές
εκλογές. Στις εκλογές εκείνες, ψήφισαν μόνο 240 γυναίκες σε όλη την Ελλάδα. Οι
εκλογές εκείνες, ήταν οι πρώτες στην ιστορία του τόπου, όπου οι γυναίκες, έστω
και υπό όρους, είχαν το δικαίωμα ψήφου.
Μερικά χρόνια αργότερα, μέσα στην κατοχή, στην ελεύθερη Ελλάδα αναγνωρίζεται
τυπικά και ουσιαστικά η ισότητα της γυναίκας. Έτσι, για πρώτη φορά οι γυναίκες
έχουν ίσα πολιτικά δικαιώματα με τους άνδρες.
Στις 23 Απρίλη του 1944 γίνονται οι πρώτες εκλογές στην ελεύθερη Ελλάδα και στο
Εθνικό Συμβούλιο (Βουλή) εκλέγονται οι πρώτες γυναίκες βουλευτές: Χρύσα
Χατζηβασιλείου, Μαρία Σβώλου, Καίτη Νισυρίου-Ζεύγου, Μάχη Μαυροειδή, Φωτεινή
Φιλιππίδη.
Να τι μας είπε μια γιαγιά συμμαθήτριάς μας όταν τη ρωτήσαμε για εκείνα τα
χρόνια:
-Τι θέση είχαν οι γυναίκες στην κοινωνία τα παλιά χρόνια ;
-Οι γυναίκες δεν είχαν πολλά δικαιώματα. Δούλευαν στο σπίτι και ασχολούνταν με
το μεγάλωμα των παιδιών. Στα χωριά πολλές γυναίκες δούλευαν στα χωράφια.
-Μπορούσαν οι γυναίκες να πάνε στα καφενεία ή να παρακολουθήσουν μια πολιτική
συγκέντρωση ;
-Όχι, βέβαια! Γιατί οι γυναίκες δεν είχαν τότε δικαίωμα ψήφου.
-Πως διασκέδαζαν οι γυναίκες στα παλιά χρόνια ;
-Οι γυναίκες δεν μπορούσαν να πάνε να διασκεδάσουν σε εκδηλώσεις εκτός αν τους
συνόδευαν ο αδελφός ή ο άνδρας τους αν ήταν παντρεμένες.
-Την πιο σκληρή δουλειά την έκαναν οι άνδρες ή οι γυναίκες ;
-Την πιο σκληρή δουλειά την έκανε η γυναίκα γιατί εκτός τις δουλειές του
χωραφιού έπρεπε να κάνει και τις δουλειές του σπιτιού και να μεγαλώσει παιδιά
που ήταν συνήθως 5-6.
Στα σημερινά χρόνια τώρα, ανεργία, αναλφαβητισμός, κακοποίηση πλήττουν τις
γυναίκες ακόμη και στις αναπτυγμένες χώρες.
Η ανεργία πλήττει κυρίως τις γυναίκες ενώ ο μισθός όσων γυναικών δουλεύουν
φτάνει τα δύο τρίτα του μισθού των ανδρών.
Η εκπαίδευση παίζει σημαντικό ρόλο για τη γυναικεία χειραφέτηση. Όμως, σύμφωνα
με στοιχεία της Unesco 600.000.000 γυναίκες παραμένουν αναλφάβητες (δύο στους
τρεις αναλφάβητους είναι γυναίκες). Μόλις το 60 % των γυναικών φοιτούν στην
πρωτοβάθμια εκπαίδευση και κάτω από 15% στη δευτεροβάθμια. Τα κορίτσια
εγκαταλείπουν το σχολείο για να αναλάβουν οικιακές εργασίες, να γίνουν σύζυγοι
και μητέρες. Εκατομμύρια ανήλικα κορίτσια εξωθούνται σε καταναγκαστικό γάμο στο
Κογκό, τη Νιγηρία, το Αφγανιστάν, το Μπαγκλαντές, το Ιράκ.
Η εκπροσώπηση των γυναικών στην επιστήμη είναι ακόμη πολύ χαμηλή. Ενώ κάθε χρόνο
αποφοιτούν από τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια περισσότερες γυναίκες
από άνδρες, πολύ λίγες καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να κάνουν
επιστημονική καριέρα. Στις υποβαθμισμένες κοινωνίες, οι γυναίκες «παγιδευμένες»
στη φτώχεια, στην καταπίεση, στην άγνοια, ζουν σ’ έναν κόσμο που τις
μεταχειρίζεται σαν κατώτερα όντα.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η βία ενάντια στις γυναίκες αποτελεί
δυστυχώς ακόμη και σήμερα, διαδεδομένη μάστιγα και μάλιστα όχι μόνο στις
υποβαθμισμένες κοινωνίες.
Η έκθεση της Unicef για τις κακοποιημένες γυναίκες δίνει ανατριχιαστικές εικόνες
σε όλο τον πλανήτη:
· Μία στις πέντε γυναίκες παγκοσμίως πέφτει καθημερινά θύμα κάποιας μορφής
κακοποίησης.
· Κάθε μέρα 14 γυναίκες θανατώνονται από γονείς ή συγγενείς επειδή «ατίμασαν»
την οικογένειά τους.
· Στις ΗΠΑ μία γυναίκα κακοποιείται κάθε εννιά λεπτά.
· Στη Σουηδία μία γυναίκα κακοποιείται μέχρι θανάτου κάθε δέκα μέρες.
· Στη Μ. Βρετανία μία γυναίκα δολοφονείται κάθε τρεις μέρες.
· Στην Ινδία το 40% των παντρεμένων γυναικών ξυλοκοπείται ενώ 5.000 γυναίκες
πεθαίνουν ετησίως στο βωμό των προκαταλήψεων.
· Στην Αίγυπτο το 35% των γυναικών κακοποιούνται καθημερινά από το σύζυγό τους.
· Στο Πακιστάν, το 1997 θανατώθηκαν περισσότερες από 300 γυναίκες για λόγους
τιμής.
· Στο Μπαγκλαντές είναι νομικά κατοχυρωμένο το να ρίχνει κάποιος οξύ στο πρόσωπο
μιας γυναίκας.
Όμως οι πραγματικοί αριθμοί παραμένουν άγνωστοι. Τα στοιχεία αυτά βασίζονται
μόνο στις επίσημες καταγγελίες. Ο φόβος της κατακραυγής οδηγεί τις περισσότερες
γυναίκες στη σιωπή….
Νικηφόρος Λύτρας: Επιστροφή από το πανηγύρι